வெள்ளை நிறத்தொரு பூனை ...

         கடந்த இரு நாட்களாக சிபியிடம் அடைக்கலமாகி இருக்கிறது பிறந்து ஒருவாரம் கூட ஆகாத பூனைக்குட்டி ஒன்று.
அதற்கும் இரு நாட்கள் முன்பிருந்தே கொல்லைப்புற சன் ஷேடில் விடாமல் கத்திக் கொண்டிருந்த குட்டிக்கு இரக்கப்பட எல்லோராலும் முடிந்தது. அம்மா பூனை வந்து தூக்கிச் சென்று விடுமென்று அலட்சியமாக இருந்தோம்.
இவன் வந்ததிலிருந்து பாவம் அம்மா, பசி போலிருக்கு... கீழே எடுத்து பால் தரலாம் என்றபடியே இருந்தான். நடைமுறை சிக்கல்கள் தானே தடுக்கிறது...
பத்து நாட்கள் கழித்து நாத்தனார் வீட்டு திருமணத்துக்கு சென்றால் வர மூன்று நான்கு நாட்களாகும்.
இதெல்லாம் நாளடைவில் உபத்திரவமாகி விடும்.
பொதுவாகவே எனக்கு பூனை பிடிக்காது.
        இரக்கப்பட்டு இவர்கள் ஸ்தாபிதம் செய்து விட்டு அவரவர் வேலைக்குப் போன பின் பராமரிக்க வேண்டிய பொறுப்பு எனதாகிவிடுமே...
நீண்ட நாட்களாகவே சிபிக்கு நாய் அல்லது பூனை வளர்க்கப் பேராவல். நான் தான் தட்டிக்கழித்துக் கொண்டிருந்தேன். இணைகுருவிகள் வளர்த்து அவற்றை இழந்த சோகம் போல் இன்னொரு தடவை எதிர்கொள்ள இடம் கொடாத மனசோடு.
நான் குளிக்கச் சென்றிருந்த சிறுபொழுதில் யார் வீட்டு செல்லப் பிராணிகளையும் வெகு சுலபமாக வசப்படுத்திவிடும் அப்பாவும் பிள்ளையுமாக பூனைக் குட்டியை இறக்கியாயிற்று.
அதன் உருட்டி விழிக்கும் பளிங்கு கண்களோடு குட்டி குட்டி கைகளும் கால்களும் வாலும் பட்டு உடம்பும் விடாத சத்தமுமாக வசீகரமாகத்தான் இருக்கிறது. அப்பாவும் பிள்ளையும் தான் அவ்வப்போது பால் எடுத்து வைப்பது, தூக்கி கொஞ்சுவது, கதகதப்புக்கு துண்டு விரிப்பது, வெளியே அழைத்துச் சென்று வருவது என ஒரே கோலாகலம் தான் போங்கள்!
வெளியில் போனால் கூட போன் செய்து அதற்கு பால் வைத்தீர்களா என்று கேட்கிறான் சிபி.
டப்பாவில் ஊற்றும் பாலில் அது நிறைவடைவதில்லை. கூரிய பற்களால் கிடைப்பதையெல்லாம் கடித்துப் பார்க்கிறது. இவர்களின் கால்களைப் பிறாண்டுவதோடு பாதத்துக்கு பக்கமாக படுத்து பரபரவென அடிப்பாதத்தில் தன் அம்மாவைத் தேடுகிறது. பார்க்கும் நமக்கு உணர முடிகிறது அதன் தேவையை.
        கடவுளே, இந்தக் குட்டி தன் அம்மாவோடு சேர கொஞ்சம் கருணை காட்டேன் என இறைஞ்சுகிறது மனசு. இரை தேடச் சென்ற அதன் அம்மா, விரைவில் திரும்பி வந்து தன் குட்டிக்கு பாலூட்டும் அழகைப் பார்க்கத் தவிக்கிறது பாழ்மனசு.

இறைக்கொடை

     பொறுமை என்னும் அருங்குணம் ஓர் இறைநம்பிக்கையாளன் வாழ்வில் அடித்தளம் எனலாம்.  இதுவே  ஒவ்வொரு நம்பிக்கையாளனின் இம்மை, மறுமை எனப்படும் ஈருலக வாழ்விலும் வெற்றியைப் பெற்றுத் தருகிறது. அதனால், இறைநம்பிக்கையாளர்கள் தனது வாழ்வை முன்னெடுத்துச் செல்ல உதவும் நம்பிக்கை விளக்காக பொறுமையை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். 

      வாழ்வின் கணம்தோறும் எதிர்ப்படும் பிரச்சினைகளில் சில நேரம் வெல்லலாம். பல நேரம் தோல்வியுறலாம். அந்தத் தோல்விகளை வெற்றிகளாக்க பொறுமை எனும் அருங்குணத்தால் தான் அவற்றை எதிர்கொள்ள வேண்டும். அதனால், எல்லா விதமான கஷ்டங்களையும் இழப்புகளையும் சகித்துக் கொள்ள இறை நம்பிக்கையாளர் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். ஒருக்காலும் பொறுமையை இழந்து அவரவர் மரணக்குழியை அவரவர் கரங்களாலேயே பறித்துக் கொள்ளக் கூ டாது. 

      பொறுப்புகளை எதிர்கொண்டு அவற்றை நிறைவேற்றுவதில் தயக்கம்,

     வாழ்வியல் யதார்த்தங்களை உள்வாங்குவதில்  ஏற்படும் குழப்பம்,

     தோல்வியைக் கண்டு மனதில் ஏற்படும் அச்சம்...

இவை எக்காரணம் கொண்டும் பொறுமையை இழக்கச் செய்து ஓர் இறைநம்பிக்கையாளனை வன்முறைப் பக்கம் திசை திருப்பக்  கூடாது. 

     பொறுமை எனப்படும் பெரும்பண்பு, சோதனைகள் மற்றும்  இறைநம்பிக்கையின் ஆழமான வெளிப்பாடு என்னும் இரண்டு தூண்கள் மீது நிலை கொண்டுள்ளது.

     இந்தஉலகியல் அமைப்பு வெறும் ஆனந்தமும் நிம்மதியும் கொண்டதாக மட்டும் படைக்கப் படவில்லை. சோதனைகள் நிரம்பிய களமாகவே  உள்ளது.

     எவன் இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்துகிறானோ அவன் தனக்கே நன்மை செய்து கொள்கிறான். எவன் நன்றி மறக்கிறானோ அவன் தனக்கே தீங்கு தேடிக் கொள்கிறான்.

     வாழ்வியல் சோதனைகள் என்னும் முதல் தூண்  நிலைகொள்ள இறைதொடர்புகள் எனும் இரண்டாவது தூண்  மிகவும் இன்றியமையாதது. 

     பொறுமையை முறைப்படுத்திக் கொள்பவனுக்கு இறைவன் பொறுமையை வழங்குகிறான். இந்தப் பொறுமை வழங்கப் பெற்றவரைவிட ஆகச் சிறந்த வெகுமானம் பெற்றவர் வேறு யாருமில்லை!

நன்றி: இக்வான் அமீர்,   'தி இந்து ' தமிழ் நாளிதழ்  

"பொம்பளைங்க பத்தி எளுத என்ன இருக்கு?!"

அம்பையின் ‘சிறகுகள் முறியும்’ மற்றும் ‘வெளிப்பாடு’ பற்றிய வாசிப்பனுபவம்...

      கதைகளோ காவியமோ புனைவு எனும் வகைப்பாட்டில் கொண்டாலும் படைத்தவருக்கும் படிப்பவருக்கும் இடைப்பட்ட ஒரு நட்பை, ஒரு உறவை ஏற்படுத்தும் வண்ணம் அமைகிறது. வாழ்வியலின் பாதையெங்கும் அறத்தின் சாரம் நிறைந்துள்ளதால் எந்தவொரு கதைசொல்லியும்  தன் கதைமாந்தர்களின் பேச்சாலும் செயலாலும் ஏதோவோர் அறத்தை நிறுவவே தலைப்படுகிறார். கண்டுகொள்ளாமல் விடப்பட்ட, கண்டும் காணாமல் போய்க்கொண்டிருக்கும் பலதரப்பட்ட சமூகச் சீர்கேடுகளின் ஆரம்பப் புள்ளி தேடிப் பயணித்தால், அங்கு ஒரு தனிமனிதனின் அலட்சியமும் அத்துமீறலும் காணக் கிடைக்கிறது.      

          தான் சார்ந்த சமூகத்தை மேம்படுத்தவும் தன் படைப்பை வாசிப்பவர் மனதைப் பண்படுத்தவும் விழையும் நோக்கும், மாற்றங்களை, மறுமலர்ச்சிகளை, தெளிவுகளையும் புரிதல்களையும் கொண்டிருக்கும் எழுத்தின் வீச்சும் கொண்டிருப்பதே படைப்பாளியின் ஆகச் சிறந்த பேராற்றல்.